2. شعيب‏ (ع) از محبت خداوند آن ‏قدر گريست که ديدگانش از بين رفت، خداي - عزّوجلّ - چشمانش را بازگرداند. دوباره گريست تا آن‏که نابينا شد، باز خداوند ديدگانش را بينا کرد باز هم گريست تا کور شد، بار ديگر خداوند بينايي را به او بازگرداند. (3) حضرت مهدی‏ (ع) در زيارت ناحيه [خطاب به جدّش حسين‏ (ع)] چنين گفته است: «وَلَأَبْکِيَنَّ عَلَيْکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً؛ و به جاي اشک بر تو خون مي‏گريم».

3. شعيب‏ (ع) در قوم خود گفت: «بَقِيَّةُ اللَّهِ خَيْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ»؛ (4) آنچه خداوند باقي گذارده برايتان بهتر است اگر ايمان داشته باشيد. امام باقر (ع) فرمودند: «هنگامي که قائم (ع) خروج کند به کعبه تکيه مي‏زند، و سيصد و سيزده مرد نزدش حاضر مي‏شوند، پس اولين سخني که به زبان مي‏آورد اين آيه است: «بَقِيَّةُ اللَّهِ خَيْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ» سپس مي‏گويد: من بقية اللَّه در زمين و خليفه خدا و حجّت او بر شما هستم. پس هيچ مسلماني بر او سلام نمي‏کند، مگر اين‏که چنين مي‏گويد: «اَلسَّلامُ عَلَيْکَ يا بَقِيَّةَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ»...» (5)

 

پی نوشت:
1. بحار الانوار: 385:12؛ به نقل از موسوی اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، ج 1، ص 243
2. بحار الانوار: 319:52؛ به نقل از همان.
3. بحار الانوار: 380:12؛ به نقل از همان، ص 344
4. سوره هود، آيه 86.
5 . کمال الدين: 331:1؛ به نقل از همان منبع.